چي بگم برادر . شمشير را رو بسته اي شعار الحم الا الله را هم كه دادهاي . چه بگويم منهم بايد شمشير بسته پشتت بيايم اگر منافق نخواني ام . درد دارد خودش را همينجوري به خيمه ي صفين مي زند . استخواني توي گلو گير كرده از همين ادبياتي كه استفاده ميكني . اخر به نا به چه روش تحليلي تاويلي ان هم اين طور خام قياس مع الفارقت را مي چسباني به اين و اني كه جنگ را تا استخوانشان لمس كرده اند . جوابت را از پيش شايد بشود حدس زد : مگر طلحه و زبير .... چه بگويم . پدري دارم كه 79 ماه جنگيده شيميايي و حالا دارد صداي سرفه هاش مي ايد . مثل تو حرف ميزند . مي فهممش اما ناپختگي سياسي هميني ست كه تو اينجا نوشته اي اب را توي هاوني ميكوبي كه ديگري برايت رقم زده . اين نامه ي محسن رضايي نشان دهنده رابطه ي نخبه با يك رهبر پويا و قابل مشورت است بر خلاف انچه از كاريزمايي منفي و نعوذبالله ديكتاتوري رسانه هاي سبز دمشقي (اين جايش را حتما كلي حال كرده اي ) سعي در بازنما يي ش دارند . اين رقصيدن عمرو عاص توي تهران خودش داستاني دارد .