مگر روز قدس برای حمایت از اسرائیل نبود؟!

میر حسین موسوی با صدور بیانیه ای راهپیمایی روز قدس را نقطه عطف توصیف کرد.
وی در این بیانیه با اشاره به اعتماد امام(ره) به مردم و نامیدن روز قدس به عنوان روز مستضعفان نوشت: امام از مسلمانان خواست با حفظ تعدد و تفاوت هایشان بر روی درد مشترکی که تمام آنان را می آزارد همصدا شوند. چه قدر این پیام با سخن امروز ما نزدیک است. اسلام نگفته است برای آن که وحدت پیدا کنیم باید مثل هم بیندیشیم. آن وحدتی که به آن دعوت شده ایم در عین قبول تفاوت هاست و قدس روزی است که مسلمانان باید با تحمل تنوع، دردهای مشترک را دنبال کنند.

نامزد نه چندان صادق انتخابات در بیانیه خود که انباشته با انواع مغالطه ها و سفسطه ها و فرار از واقعیت است توضیح نداد که آیا منظور امام از تعدد و تفاوت های مسلمانان، سرسپردگی به وزارت خارجه رژیم صهیونیستی در حذف شعار استراتژیک «مرگ بر اسرائیل» و سر دادن شعار انحرافی «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران» بود؟ آیا منظور حضرت امام خمینی(ره) تلاش -مذبوحانه- برای اختلاف انداختن در راهپیمایی روز جهانی قدس و صفوف متحد ملت ایران بود؟ یا اینکه مثل هم نیندیشیدن، آیا معنی هجمه به نظام و ارزش های استراتژیک امام و انقلاب را می دهد؟

موسوی در این بیانیه هیچ واکنشی علیه تجمع چند هزار نفره ضدانقلاب- در برابر راهپیمایی کم سابقه و چند میلیونی مردم انقلابی تهران- که همراه با شعارهای ضدانقلابی بود نشان نداد و این در حالی است که شخص وی از سوی همین مردم انقلابی مورد اعتراض شدید قرار گرفته و مجبور به ترک راهپیمایی شده بود.

در حالی که قافیه شبکه سازی کذایی تنگ آمده و تجمع حاشیه ای روز قدس به وضوح، ریزش گسترده حامیان موسوی را نشان می دهد، وی با لحنی شاعرانه اما تسلسل گونه و شبه دور نوشت: وقتی سخن از شبکه اجتماعی یا زندگی کردن راه سبز می شود، بلافاصله می پرسند چگونه؟ همان گونه که هستید(!)

موسوی در حالی که در عرصه داخلی با کم شمردن خیانت ها و جنایت های انجام گرفته ادعا می کرد مردم از پرداختن هزینه مضایقه ندارند، در عرصه سیاست خارجی به نظام حمله کرد و هم کلام با آمریکا و انگلیس و اسرائیل نوشت: بر اثر سیاست خارجی غلط و ماجراجویانه که مردم بدان دچار شده اند کشور در آستانه بحران هایی قرار گرفته است که بیشترین خسارت آن را قشرهای محروم خواهند پرداخت.

این ادعا در حالی است که برپایی آشوب در کشور و القای دوگانگی در میان ملت، دشمنان ناامید ملت ایران را طی ماههای اخیر جسور و امیدوار کرد. موسوی با کتمان این حقیقت و هزینه های خیانت صورت گرفته، «ملت های دیگر» را طرفدار تحریم ایران وانمود کرد و با تبرئه دولت های مستکبر نوشت: با سپاسگزاری از حمایت ملت های دیگر ظرف این چند ماه، از آنها می خواهیم در هیچ تحریمی علیه ایران شرکت نکنند(!)

منظور روشن موسوی از ملت های دیگر مشخصا باراک اوباما، هیلاری کلینتون و برخی سناتورهای کینه توز آمریکا در کنار سارکوزی، براون و مرکل هستند که در کنار سران رژیم صهیونیستی ذوق زدگی و حمایت خود را از خیانت های موسوی و افراطیون پناه گرفته در پوشش حمایت از وی اعلام کرده اند.

موسوی با وجود اسیر شدن در حصار خودشیفتگی که در اعلام پیروزی در آخرین ساعات رای گیری!، ادعای تقلب بعدی و تن ندادن به شمارش مجدد آرا، و سپس تخلیه هیجانات خودستایانه به قیمت تحمیل هزینه های سنگین به کشور و ملت بازتاب یافت و با آبروریزی های بعدی، که به کشته سازی جعلی و راه اندازی ختم های دروغین منجر شد، در بیانیه خود ادعا کرده مردم او را به کیش شخصیت آلوده نکنند! و این خواسته را حمل بر شکسته نفسی و تعارف ننمایند.