مطلب جدید وبلاگ ابطحی

ابطحی در وبلاگش نوشت:

سختی های زندان، خواه ناخواه همه را معنوی می کند. بخصوص که بقول سعید حجاریان تاملات تنهائی انسان در ماههای رجب و شعبان و رمضان باشد.یکی از نشانه های دیدن "نشانه" ها است. همان که پائولوکوئیلو در کتاب کیمیاگرش از آن یاد می کند.

روز اولی که مرا هل دادند داخل سلول احساس کردم که روی دیوار روبرو، کلمه زیبای علی نوشته شده است. یک نشانه پر رنگ. از آن موقع هروقت روز و شب ونصف شب که درب سلول را باصدای آهنی آن قیژی باز میکردند، بی اراده چشمم به نشانه "علی" می افتاد. صفائی داشت. روزی هم که محل اقامتم را تغییر دادند، زندانیان سابق در محل جدید، روی دیوار با خط درشت نوشته بودند: یا علی امشب تنور آماده کن. از دوستان خود امتحانی ساده کن. اینجا هم باز نام علی. دیگر نه به صورت نشانه، که به صورت تابلو دیده می شد. امروز صبح در اطاق زندان نشسته بودیم.

با سعید شریعتی و عطریان و رمضان زاده که اخیرا به ما پیوسته است، حساب کردیم. دیدم امروز درست 110 روز است که بازداشتم. 110 هم در حروف ابجد مساوی با نام علی است. روز یکشنبه هم هست که متعلق به علی علیه السلام است. نشانه های پر شکوهی شده بود. خیلی پر رنگ وشفاف. دست خودم نبود. به یاد علی کلی اشک شوق ریختم. همین طور یک طرفه تصمیم گرفتم که امروز را روز پایان زندانم بدانم، حتی اگر آزاد نشوم. خانواده نازنینم که الهی فدای همه شان بشوم امروز ملاقات دارند. کتابها ووسائل اضافی ام را جمع کردم وبه آنها دام که ببرند. نام ونشانه علی امید را خیلی جدی برایم احیا کرده است.